Ο 33ος Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας πέρασε και μας άφησε πίσω πολλές συμμετοχές, άπειρες φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπόλικες χαρούμενες στιγμές και κάποιες συγκινήσεις. Οποιοσδήποτε έχει ζήσει τον Μαραθώνιο, είτε από δική του συμμετοχή, είτε παρακολουθώντας τον κόπο κάποιου αγαπημένου του προσώπου, μέχρι εκείνο το πρωινό που πηγαίνει στον Μαραθώνα και μετά από 42 χλμ και 195 μέτρα καταλήγει να τερματίζει στο Καλλιμάρμαρο, γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι κάτι δύσκολο και απαιτητικό.
Για το λόγο αυτό μου κάνει τόση αίσθηση και εντύπωση το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να θέλει να «κλέψει» σε αυτόν τον αγώνα και να προσποιηθεί ότι κατάφερε να διανύσει αυτή την απόσταση.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, την ημέρα του Μαραθωνίου, βρισκόμουν στο στάδιο και περίμενα με ανυπομονησία να δω,κοντινούς μου ανθρώπους να τερματίζουν. Ξαφνικά, πέρασαν από μπροστά μου δύο κοπέλες χωρίς ίχνος ιδρώτα, που βάδιζαν με σταθερό ρυθμό, κανονική ανάσα, και τέλειο χτένισμα. Φευγαλέα αναρωτήθηκα τι συμβαίνει. «Πώς γίνεται να είναι τόσο ξεκούραστες;», σκέφτηκα αρχικά, για να ακολουθήσει η επόμενη σκέψη- δηλητήριο: «αυτές μπόρεσαν να τρέξουν Μαραθώνιο και μάλιστα να τελειώσουν τόσο γρήγορα;», αφού το ρολόι έδειχνε κάτω από 4 ώρες. Γρήγορα, έβγαλα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου νιώθοντας ενοχές που πήγα να βάλω μία ταμπέλα στις δύο κοπέλες βασισμένη μόνο στην εμφάνιση τους. Άλλωστε, δεν ξέρω τίποτα για αυτές, άρα ποια είμαι εγώ που θα μιλήσω;
Έστρεψα το βλέμμα μου και πάλι στον τερματισμό και περίμενα τους δικούς μου ανθρώπους.
Δεν ξανασκέφτηκα τις δύο κοπέλες μέχρι που ένας φίλος μου, δρομέας, με ενημέρωσε ότι έχει γίνει χαμός στα Forum με δύο κοπέλες που «έκλεψαν». Τον ρώτησα αμέσως, αν είναι δύο ξανθές κοπέλες και μου απάντησε «ναι», στέλνοντάς μου την κατάταξη των γυναικών στα αποτελέσματα. Έκπληκτη είδα τον χρόνο τους. Το ρολόι δεν έγραφε απλά κάτω από 4 ώρες, αλλά κάτω από 3.30 ώρες. Ένα νούμερο που είναι εξωφρενικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι η πρώτη γυναίκα αθλήτρια, η Χαγιακάρι Μινόρι, έκανε 2:52:06.
Ο πίνακας με τα πρώτα αποτελέσματα, στον οποίο φαίνεται ότι δύο συμμετοχές δεν έχουν χρόνο στα προηγούμενα «περάσματα», παρά μόνο στο τέλος, κάτι που δείχνει ότι δεν πέρασαν από τα σημεία χρονομέτρησης.
Με σόκαρε αυτό που είδα. Γιατί κάποιος να προσποιηθεί ότι έχει τρέξει τον Μαραθώνιο; Για να βάλει φωτογραφίες του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Για να μπορεί να λέει σε φίλους και γνωστούς ότι το έχει κάνει; Επειδή έχει βάλει κάποιο στοίχημα που πρέπει πάση θυσία να κερδίσει; Επειδή τον απειλούν με κάτι; Κανένας λόγος, εκτός από τον τελευταίο που αποκλείω, δεν θεωρώ αρκετά σημαντικό για να προσποιηθεί κανείς κάτι τέτοιο.
Μπορεί να μην έχω τρέξει ποτέ σε Μαραθώνιο, αλλά έχω δει από κοντά, από πολύ κοντά την προσπάθεια και τις θυσίες που απαιτεί αυτός ο αγώνας, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Για τους περισσότερους ανθρώπους ο Μαραθώνιος είναι ένα προσωπικό στοίχημα, ένας στόχος. Όχι, μία ευκαιρία για να αναρτήσουν τις φωτογραφίες τους και να καυχηθούν ότι το έκαναν. Τόσα χρόνια που παρακολουθώ τον συγκεκριμένο αγώνα έχω δει ανθρώπους να τερματίζουν με τα μωρά τους αγκαλιά και να κλαίνε από συγκίνηση, παιδιά να πηδούν μέσα στο στάδιο για να κάνουν τα τελευταία μέτρα χέρι με χέρι με τους γονείς τους, άτομα να λυγίζουν λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό και να μην δέχονται την βοήθεια των τραυματιοφορέων, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι αν περάσουν τη νοητή γραμμή του τερματισμού υποβασταζόμενοι, θα είναι σαν να μην τα έχουν καταφέρει.
Και αυτά είναι τα συνήθη παραδείγματα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι, που κάνουν όλο το στάδιο να ριγεί από την προσπάθειά τους. Υπάρχει ο γονιός που τρέχει μαζί με το παιδί του, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Υπάρχει ο κύριος που τερμάτισε φέτος, σχεδόν τελευταίος, με τις πατερίτσες και δεν τα παράτησε. Υπάρχουν οι τυφλοί αθλητές που έτρεξαν με την βοήθεια κάποιου εθελοντή- οδηγού. Γι' αυτούς ο Μαραθώνιος σημαίνει κάτι. Είναι κάτι που ίσως ονειρεύονταν μια ζωή να κάνουν, ίσως τους είπαν ότι δεν μπορούν να το κάνουν, ίσως το έκαναν γιατί ήθελαν να περάσουν ένα μήνυμα.
Αυτό που δεν είχα δει ποτέ μπροστά μου μέχρι την Κυριακή τουλάχιστον, είναι ανθρώπους να προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους άλλους, κοροϊδεύοντας πρώτα από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο νους μου δεν το χωράει, αλλά από επαγγελματική διαστροφή και με την ιδιότητά μου ως ψυχολόγος το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι κάτι θα είχαν στο νου τους οι συγκεκριμένες κοπέλες, όταν το έκαναν αυτό. Κάποια εξήγηση, έστω και περίεργη, θα υπάρχει. Για εμένα και μόνο το γεγονός ότι κάποιος θα ξυπνάει το πρωί και θα βλέπει ένα μετάλλιο για το οποίο χρειάστηκε να πει ψέματα και να κοροϊδέψει είναι αρκετά λυπηρό από μόνο του. Αλλά αυτή είναι, απλά, η δική μου οπτική.
O ΣΕΓΑΣ, φυσικά, και θα ακυρώσει την συμμετοχή τους, αλλά είμαι σίγουρη, ότι για αυτές τις δύο κοπέλες, κάτι τέτοιο δεν θα έχει σημασία. Αρκεί που έβγαλαν φωτογραφίες με το μετάλλιο και τις έβαλαν κάτω από το hashtag #athensmarathon2015.
πηγη:http://www.huffingtonpost.gr/
