Διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία του τερματοφύλακα, Μπάμπη Ταμπάση, ο
οποίος λόγω ενώ προβλήματος με την όρασή του αναγκάστηκε να σταματήσει
πρόωρα το ποδόσφαιρο.
Το κείμενο παρατίθεται αυτούσιο, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΠ στις 08/10:
"Η ζωή είναι όμορφη αλλά και σκληρή, συχνά άδικη, πλήρως απρόβλεπτη…
Και
το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή είναι συνδεδεμένο με την έννοια της
αβεβαιότητας. Κυριολεκτικά, δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει…
Ο συνάδελφος Μπάμπης Ταμπάσης, από τους καλούς
τερματοφύλακες, με ύψος 1.96 μ. και εξαιρετικό χαρακτήρα, μπορεί να σας
βεβαιώσει ότι στη δική μας δουλειά, η απόσταση από την καταξίωση στην
απογοήτευση, είναι πολύ μικρή, θαρρείς σα να πρόκειται για μία κλωστή…
Από το προσκήνιο περνά για λόγους ανεξάρτητους από τη
θέληση του, εκτός δράσης… Θέλημα Θεού αλλά και κακή τύχη για ένα
σπουδαίο παιδί…
Άργησε να μπει στο ποδόσφαιρο ο Μπάμπης, στα 13 του
αποφάσισε να ασχοληθεί με το παιχνίδι που τον κέρδισε. Νωρίτερα είχε
επιχειρήσει, μέσα από την επαφή του με το μπάσκετ, τον στίβο και το
καράτε, να δει τι εντέλει του αρέσει περισσότερο.
Το ποδόσφαιρο τον κέρδισε και μάλλον μοιραία άρχισε να
παίζει στον Αττικό, την ομάδα που δεσπόζει στην περιοχή του Μπάμπη, τον
Κολωνό, μία φτωχογειτονιά με αξίες αλλά και αγάπη στο ποδόσφαιρο.
Σε ηλικία 19 ετών, μετά από υπόδειξη του Στάθη Χάϊτα, ο
Πανιώνιος προχώρησε στην απόκτηση του Μπάμπη, ο οποίος δεν είχε,
ωστόσο, τις ευκαιρίες που θα περίμενε, ενώ για 2 σεζόν αγωνίσθηκε ως
δανεικός στον Ηλυσιακό και το Αιγάλεω.
Το καλοκαίρι του 2010 έμεινε ελεύθερος από τον
Πανιώνιο, καθώς άλλωστε έληξε το συμβόλαιο του. Πήγε στον Διαγόρα, χάρη
στον Γιάννη Παπαμιχαήλ που τον παρακολουθούσε συστηματικά και διέκρινε
το ταλέντο και την ποιότητα του αλλά και την όρεξη του για δουλειά.
Κάτω από τα δοκάρια του Διαγόρα ο Ταμπάσης έκανε, με την βοήθεια του Παπαμιχαήλ που εργάστηκε μεθοδικά μαζί του, βήματα προόδου.
Ο Πανιώνιος θέλησε να τον πάρει πίσω, αλλά, ο Ταμπάσης
δείχνοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αποφάσισε να δοκιμάσει αλλού
τις δυνάμεις του.
Πριν από 2 χρόνια, το καλοκαίρι του 2011, στα 25 του,
έλεγε ότι θα ήθελε να αγωνισθεί σε μία από τις μεγάλες ομάδες στη Σούπερ
Λίγκα, αυτό ήταν το όνειρο του.
Η ζωή, επιφυλάσσει εκπλήξεις και όταν κάνουμε σχέδια και όνειρα, ποτέ δε ξέρεις τι θα σου προκύψει…
Η μεταγραφή στα Γιάννινα ήταν ότι καλύτερο για τον
Ταμπάση που είχε ευκαιρίες και συμμετοχές, άρεσε στις εμφανίσεις του,
αλλά, ξαφνικά, είδε το μέλλον του να σκοτεινιάζει. Κυριολεκτικά…
Χωρίς να υπάρχει προηγούμενο, ξαφνικά, στον αγώνα
Κυπέλλου με τον Φωστήρα, τον Ιανουάριο του 2013, διαπίστωσε ότι από τη
μία στιγμή στην άλλη, δεν έβλεπε καλά.
«Το παιχνίδι ήταν βραδυνό και με τους προβολείς
απέναντι μου, με την βροχή να πέφτει, δυσκολευόμουν να δω, η όραση μου
ήταν θολή, δεν έβλεπα καθαρά και μοιραία ζήτησα να βγω…» θυμάται ο
Μπάμπης.
Λίγες ημέρες αργότερα, απέναντι στον Πανθρακικό, ήταν και πάλι κάτω βασικός για τον ΠΑΣ Γιάννινα.
Η ιστορία επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά, φάνηκε ότι δεν επρόκειτο για μία σύμπτωση, υπήρχε πρόβλημα.
«Εντελώς ξαφνικά, χωρίς κάποια ένδειξη ή
”προειδοποίηση”, μόλις σκοτείνιαζε ή απλώς σουρούπωνε, αποδυναμωνόταν η
όραση μου, δεν μπορούσα να δω καθαρά, το ίδιο συνέβαινε και όταν
συννέφιαζε. Η ομάδα μου προσπάθησε να με προφυλάξει, κανείς δεν είπε
τίποτα προς τα έξω για τους λόγους που έγινα αλλαγή σε αυτά τα 2 ματς,
αλλά, πλέον, ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να με εμπιστευθούν. Εκεί
κατάλαβα ότι, ουσιαστικά, τελείωσαν όλα για εμένα…».
Η νόσος Stargardt είναι αυτή που ταλαιπωρεί τον Μπάμπη,
που άλλαξε τη ζωή του. Στα γονίδια μας βρίσκονται διάφορες νόσοι,
προδιαθέσεις που δεν μπορούμε να φαντασθούμε. Κανείς δεν γνωρίζει πως
και πότε θα παρουσιασθούν, αν αυτό θα συμβεί…
Στον Μπάμπη έτυχε, χωρίς ιστορικό ή κληρονομικότητα,
αυτή η ανίατη νόσος των ματιών που, συνήθως, εμφανίζεται ανάμεσα στα 6
και στα 12 και αναπτύσσεται μετά τα 20.
«Ποτέ δεν είχα πρόβλημα… Πάλι καλά που μέσα στην ατυχία
μου είμαι τυχερός… Όσο μεγαλύτερος… τσιμπήσεις το πρόβλημα, τόσο πιο
αργά εξελίσσεται η συγκεκριμένη νόσος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι
θα γίνει, ποιά θα είναι η τελική επίπτωση στην όραση μου…».
Θεωρητικά, επειδή κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, η
μείωση της όρασης μπορεί να φθάσει έως και το 1/10 για τον πάσχοντα.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία ιδιότυπη όσο και απρόβλεπτη
κατάσταση, που ενδέχεται να οδηγήσει έως και τα ποσοστά της ”νομικά
αποδεκτής τύφλωσης”.
Μόλις έγινε αντιληπτό το πρόβλημα, ο Μπάμπης, στο
καλύτερο σημείο της καριέρας του, ένιωσε ένα δυνατό πλήγμα. Κράτησε τη
ψυχραιμία του και χειρίζεται το θέμα του με μοναδική ψυχραιμία και
αξιοπρέπεια.
Έκανε πλήρεις εξετάσεις επί σειρά ημερών, έστειλε τα
αποτελέσματα σε ειδικά κέντρα σε Ελβετία και Γερμανία. Λύση δεν υπάρχει.
Του το είπαν ξεκάθαρα. Βρέθηκε, κυριολεκτικά, στον αέρα.
Η προσπάθεια του να μείνει στην ενεργό δράση, με τη
μετακίνηση του στην Πεύκη, στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, δεν είχε
αντίκρισμα.
Αποφάσισε να αποσυρθεί, καθώς, δεν ήθελε να εκθέσει την
ομάδα που θα τον εμπιστευόταν. Με υπευθυνότητα κι εντιμότητα, είπε
ανοιχτά την αλήθεια.
«Παιδιά, δεν βλέπω καλά, θα σας εκθέσω…».
Η νυχτερινή οδήγηση είναι δύσκολη υπόθεση για τον Ταμπάση, η καθημερινότητα του έχει διαφοροποιηθεί.
Το ποδόσφαιρο τελείωσε για τον Ταμπάση, με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή.
Η νηφαλιότητα με την οποία αντιμετωπίζει ότι του έτυχε, είναι παροιμιώδης. Αυτό το παιδί δίνει μαθήματα σε όλους μας.
Τον ρωτήσαμε πως αισθάνεται με αυτή την κατάσταση στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί και η απάντηση του ήταν αφοπλιστική…
«Εντάξει, είμαι σχετικά ψύχραιμος. Και τι άλλο μπορώ να
κάνω… Μου έτυχαν και άλλα χειρότερα στη ζωή μου… Τον Ιούνιο πέθανε ο
πατέρας μου…».
Τον πατέρα του τον βοηθούσε ο Μπάμπης, ακόμα και στις
καλύτερες στιγμές της ποδοσφαιρικής καριέρας του, πηγαίνοντας δίπλα του
στον πάγκο της λαϊκής, για να τον ξεκουράζει…
Πουλούσε φρούτα. Η επαφή με τον κόσμο του αρέσει και
όπως έχει πει χαρακτηριστικά «προερχόμαστε από τα λαϊκά στρώματα και
πρέπει να το θυμόμαστε αυτό, γιατί τα χρήματα, όποιο ποσό και αν
κερδίζεις από το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, δεν πρέπει να
σου αλλοιώνουν τον χαρακτήρα».
Αυτή η νόσος, η
Stargardt, που πήρε το όνομα της από τον Βερολινέζο γιατρό που την
εντόπισε το 1909, δε ξεπερνιέται ούτε με φάρμακα, ούτε με φακούς. Ζεις
μαζί της και προσεύχεσαι να μην εξελιχθεί.
Για τον Μπάμπη Ταμπάση, τον συνάδελφο που βιώνει με τον
πιο άδικο τρόπο, τις συνέπειες του απρόοπτου και οδυνηρού, δεν υπάρχει
άλλη επιλογή. Πρέπει να κρεμάσει τα γάντια του, μόλις, στα 27, στο
σημείο που αρχίζει η ουσιαστική, ποδοσφαιρική ζωή για έναν
τερματοφύλακα.
Στο χώρο θα μείνει, για να τον φωτίζει με την καθαρότητα και την ακτινοβολία του χαρακτήρα του.
Μπροστά του, υποκλίνεσαι από σεβασμό για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται για ό, τι του έτυχε…
Το ποδόσφαιρο έχει όμορφες ιστορίες, ήρωες, μεγαλείο αλλά και ανασφάλεια, κλάμα και πόνο.
Η πρώτη σελίδα έχει την βιτρίνα, αλλά, η σκληρή αλήθεια
για την αβεβαιότητα του επαγγέλματος του ποδοσφαιριστή, είναι πίσω απ’
αυτή, με ιστορίες που, συχνά, δεν γίνονται γνωστές αλλά και όταν τις
μαθαίνεις, δεν ξέρεις αν πρέπει να στεναχωρηθείς, να κλάψεις ή να
αισθανθείς υπερήφανος γιατί το ποδόσφαιρο συνεχίζει να αναδεικνύει
προσωπικότητες που έχουν δύναμη και αντοχή.
Αυτό είναι το παιχνίδι μας, αυτοί οι πρωταγωνιστές του…"
