Θεσσαλονίκη: Η στιγμή που εκατοντάδες ψάρια πετάγονται ζωντανά από τη θάλασσα στη στεριά (Βίντεο)

Τα ψάρια βγαίνουν από τη θάλασσα στη στεριά και οι αυτόπτες μάρτυρες, προσπαθούν να πιστέψουν στα μάτια τους. 

Ο Θερμαϊκός και η Θεσσαλονίκη ξανά στο επίκεντρο…

Στη θέα ενός παράξενου φαινομένου για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες βρέθηκαν όσοι έκαναν τη βόλτα τους αργά το βράδυ της Τετάρτης (02-09-2020) στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης. Εκατοντάδες μικρά ψάρια, ζωντανά, βγήκαν στη στεριά ή… χοροπηδούσαν μανιωδώς στην άκρη του λιμανιού εντός της θάλασσας.

Πρόκειται για δεύτερο παρόμοιο φαινόμενο που συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, μιας και το βράδυ της περασμένης Πέμπτης δεκάδες ψάρια εντοπίστηκαν νεκρά στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης. 

Εκτιμάται πως είτε τα μικρά ψαράκια κυνηγήθηκαν από μεγαλύτερο ψάρι και βγήκαν στη στεριά αναζητώντας έναν τρόπο διαφυγής είτε το φαινόμενο οφείλεται στις υψηλές θερμοκρασίες που παρατηρούνται τις τελευταίες ημέρες.

Πάντως αξίζει να σημειωθεί, όπως φαίνεται και στο σχετικό βίντεο που δημοσίευσε ο Άρης Φραντζεσκάκης στο Facebook, πως νέα παιδιά που βρίσκονταν στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης την ώρα του φαινομένου, επιχείρησαν να ρίξουν ξανά στη θάλασσα τα ψάρια, βλέποντάς τα, να σπαρταράνε…

Πηγή: voria.gr

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΦΟΡΤΙΣΗ!

 

Έπειτα από αναφορές αναγνωστών και έρευνα σε δεύτερη φάση, απ’ότι φαίνεται η τεχνολογία αυτή είναι εδώ και χρόνια “πολλά υποσχόμενη”, αλλά προς το παρόν ανέφικτη. Ακόμα και για μικρή ισχύ (100-200W), θα χρειαζόταν ένας ογκώδης και βαρύς “αντιδραστήρας”, και φυσικά δε θα κάλυπτε τις ανάγκες των σύγχρονων ηλεκτρικών οχημάτων. Ωστόσο, ελπίζουμε κάποια μέρα να ευδοκιμήσουν οι συνθήκες ώστε να απολαμβάνουμε ταχεία παραγωγή ενέργειας από μικρές πηγές.

Το αιώνιο πρόβλημα της αποθήκευσης ενέργειας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, χάρη και στην “έκρηξη” της ηλεκτροκίνησης. Πέρα από τα smartphones και τις φορητές ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές, εκατομμύρια ηλεκτρικά οχήματα κατακλύζουν τον κόσμο, από ηλεκτρικά πατίνια ή ηλεκτρικά ποδήλατα μέχρι ηλεκτρικά σκούτερ και ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Οι μπαταρίες τους είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτή τη στιγμή, καθώς είναι βαριές και δεν προσφέρουν αρκετά μεγάλη αυτονομία. Μια “επανάσταση” στον τομέα των μπαταριών, λοιπόν, φαίνεται να έρχεται μέσα στα επόμενα χρόνια χάρη στις πυρηνικές μπαταρίες NDB!

H NDB είναι μια εταιρεία από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ που αναπτύσσει nano-diamond πυρηνικές μπαταρίες και υπόσχεται υψηλή πυκνότητα ενέργειας κατ’όγκο, αλλά το σημαντικότερο, εξάλειψη της ανάγκης επαναφόρτισης! Απλοϊκά, μπορούμε να τις δούμε σαν μικροσκοπικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες. Και, όπως γνωρίζουμε, μια πολύ μικρή ποσότητα ύλης μπορεί να παράξει τεράστια ποσά πυρηνικής ενέργειας.

Σύμφωνα με την NDB, οι πυρηνικές μπαταρίες της θα αντέχουν χωρίς φόρτιση από 10 έως… 28.000 χρόνια, ανάλογα με την εφαρμογή και τη χρήση. Σε ορισμένες εφαρμογές, όπως στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ίσως να είναι φθηνότερες και από τις τωρινές μπαταρίες ιόντων λιθίου. Και για όσους ανησυχούν για την ασφάλειά τους, η NDB υποστηρίζει πως πρακτικά θα είναι αδύνατο να καταστραφούν.

Τι είναι οι πυρηνικές μπαταρίες;

Ακούγεται πολύ καλό για να αληθινό… αλλά ας αναφέρουμε μερικές λεπτομέρειες επιπλέον. Στην “καρδιά” κάθε NDB (Nano Diamond Battery) μπαταρίας θα βρίσκεται ένα μικρό κομμάτι πυρηνικών αποβλήτων, συγκεκριμένα, τμήματα γραφίτη που έχουν απορροφήσει ραδιενέργεια από τις αντίστοιχες ράβδους (Ουρανίου, Πλουτωνίου κ.λπ.) και είναι, πλέον, ραδιενεργά καθαυτά. Τα πυρηνικά, αυτά, απόβλητα είναι επικίνδυνα αν αφεθούν “ελεύθερα” στη φύση, όμως η NDB θα τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει μικροσκοπικά διαμάντια από άνθρακα-14, τα οποία θα λειτουργούν τόσο σαν ημιαγωγοί, όσο και σαν θερμοαγωγοί. Τα διαμάντια αυτά θα περικλείονται σε ένα “κέλυφος” από διαμάντι άνθρακα-12, το οποίο παράγεται φθηνά σε εργαστήριο, είναι αρκετά σκληρό και ανθεκτικό και “σφραγίζει” το ραδιενεργό υλικό, χωρίς κίνδυνο διαρροής. Ακόμα και σε περίπτωση χτυπήματος/σύγκρουσης, λοιπόν, η μπαταρία NDB είναι ασφαλής, ίσως και ασφαλέστερη από μια μπαταρία λιθίου που δύναται να αυτο-αναφλεγεί.

Στη συνέχεια, πολλαπλές “στρώσεις” νανο-διαμαντιών τοποθετούνται η μια πάνω στην άλλη και συνδέονται με ένα μικρό κύκλωμα/πλακέτα και έναν supercapacitor για τη συλλογή, αποθήκευση και διανομή της παραγόμενης ενέργειας. Όλο αυτό το “πακέτο” θα είναι η τελική μπαταρία, που θα μπορεί να έχει οποιαδήποτε συμβατική μορφή, όπως ΑΑ, ΑΑΑ, 18650 (χρησιμοποιείται στα πατίνια/ποδήλατα), A123 (χρησιμοποιείται στα αυτοκίνητα) κ.λπ. Θεωρητικά, λοιπόν, ακόμα και ένα παλιότερο μοντέλο θα μπορεί να γίνει “retro-fitted” με μια NDB μπαταρία.

Φθηνές, ασφαλείς και “πανίσχυρες”

Και συνεχίζουμε με τις σχεδόν απίστευτες “υποσχέσεις” της NDB. Μια τέτοια μπαταρία δε θα χρειάζεται επαναφόρτιση πρακτικά ποτέ, αφού διαρκώς θα μπορεί να “αυτο-επαναφορτίζεται” με ταχύτατο ρυθμό, πολύ ταχύτερα από το discharge rate, την κατανάλωση ενέργειας δηλαδή. Τα επίπεδα ακτινοβολίας που θα εκπέμπει θα είναι, σύμφωνα με την εταιρεία, μικρότερα από αυτά που εκπέμπει το ίδιο το ανθρώπινο σώμα. Και λόγω του πολύ μικρού μεγέθους τους θα μπορούν να χρησιμοποιούνται και στην Ιατρική, π.χ. για ισόβια τροφοδοσία ενός βηματοδότη.

Επίσης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε low-power εφαρμογές, για παράδειγμα σε αισθητήρες ενός διαστημικού σκάφους, με διάρκεια ζωής έως και 28.000 χρόνια.

Για να αντιληφθούμε τις δυνατότητές τους, ο Neel Naicker της NBD, δήλωσε πως μια NDB μπαταρία με μέγεθος όσο μια μπαταρία iPhone, θα μπορεί να “επαναφορτίζει” το κινητό, από το 0 στο 100%, έως 5 φορές μέσα σε 60′! Σε ένα ηλεκτρικό όχημα, θα μπορεί να αντέξει έως και 90 χρόνια. Άρα θα μπορεί να αφαιρείται από ένα παλιό όχημα και να τοποθετείται σε ένα νέο. Ενδιαφέρον concept που θα μπορούσε να συνδυαστεί ιδανικά με αυτό των hot-swappable μπαταριών της Nio, για τις οποίες γράψαμε πρόσφατα.

Σε περίπτωση “βλάβης” ενός στοιχείου της μπαταρίας, το υλικό θα μπορεί εύκολα να ανακυκλώνεται ώστε να δημιουργείται μια νέα μπαταρία. Και στο τέλος της ζωής της, το μόνο θα αφήνει πίσω θα είναι “άκακα υποπροϊόντα”.

Graphite blocks in the core of an advanced gas-cooled reactor. Image courtesy of EDF.

Και πως ακριβώς μια τέτοια, “θαυματουργή” μπαταρία μπορεί να κοστίζει λιγότερο από μια Li-Ion; Απλά διότι οι παραγωγοί πυρηνικής ενέργειας, αυτή τη στιγμή, πληρώνουν για να “ξεφορτωθούν” τα πυρηνικά απόβλητα. Άρα, η πρώτη ύλη για τις μπαταρίας της NDB θα έχει… αρνητικό κόστος για την εταιρεία.

Τα αποθέματα πυρηνικών αποβλήτων είναι υπερ-αρκετά για παραγωγή NDB μπαταριών στην παρούσα φάση. Ακόμη κι αν δεν έφταναν, όμως, η εταιρεία υποστηρίζει πως μπορεί να δημιουργήσει απλά και σχετικά οικονομικά τα δικά της carbon-14 διαμάντια.

Και… πότε θα το δούμε στην πράξη;

Η NDB έχει ήδη ολοκληρώσει το “proof of concept” των μπαταριών της. Δηλώνει έτοιμη για την παραγωγή του πρώτου prototype για εμπορική χρήση, σε λίγους μήνες. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια φιλοδοξεί να λανσάρει μια low-power εκδοχή και μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, την αντίστοιχη high-power. Φυσικά, είναι στη διαδικασία κατοχύρωσης για όλες τις απαραίτητες πατέντες (τεχνολογίας και μεθόδου κατασκευής).

Είναι εύκολα αντιληπτό πως αν οι πυρηνικές μπαταρίες της NDB επιτύχουν έστω τα μισά από όσα υπόσχονται, πρόκειται για μια ενεργειακή επανάσταση που θα αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμα και ολόκληρα σπίτια θα μπορούν να τροφοδοτούνται με ενέργεια χωρίς να συνδέονται με το δίκτυο ρεύματος, με μια μπαταρία μεγέθους ενός τραπεζιού, για παράδειγμα.

Τα αυτοκίνητά μας δε θα χρειάζονται ποτέ φόρτιση, όπως και τα κινητά ή τα laptops μας. Βέβαια, το οτι βασίζεται στην πυρηνική ενέργεια, ίσως αποτελέσει τροχοπέδη για την πρόοδο της τεχνολογίας και των προϊόντων αυτών. Αλλά αν είναι όντως ακίνδυνα και με τέτοιες “επιδόσεις”, ποιος δε θα τα ήθελε;

Πηγή: NewAtlas

Πέθανε ο Γιάννης Πουλόπουλος

 

Θρήνος στο ελληνικό τραγούδι για τον χαμό του μεγάλου τραγουδιστή, Γιάννη Πουλόπουλου. Ήταν 79 ετών και τον «πρόδωσε» η καρδιά του. Η μεγάλη ιστορία ενός σπουδαίου ερμηνευτή.

Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές, ο Γιάννης Πουλόπουλος έφυγε από την ζωή στα 79 του χρόνια μετά από προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. 

Ο μεγάλος ερμηνευτής με την γλυκιά φωνή και τα σπουδαία τραγούδια μεγάλων τραγουδοποιών έμεινε στην ιστορία καθώς κάθε τραγούδι από τον δίσκο «Δρόμος» που θεωρείται και ο εμπορικότερος όλων των εποχών, έγινε επιτυχία. 

Τον Γιάννη Πουλόπουλο αποχαιρέτησε η σύζυγος του Μίμη Πλέσσα Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα.

Μας μεθυσες με το φεγγάρι, εδωσες ζωη στο Αγαλμα με τη φωνή σου και ξαφνου "Επεσε βαθεια σιωπή"....ξεκουρασου ψυχουλα μου.Δυναμη στα κορίτσια σου..την Μπεττυ και την Αντουλα..."Οταν μιλας για χωρισμό να μην δακρυζεις μπρος μου.."τραγουδήσαμε μαζί σου....Καλό σου ταξιδι Γιάννη μου pic.twitter.com/U5jmdd1kic

— Loukila CarrerPlessa (@loukilacarrer1) August 24, 2020

Ποιος ήταν ο άνθρωπος που τραγούδησε μοναδικά τον έρωτα

Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1941 στην Καρδαμύλη Μεσσηνίας, στην περιοχή της Μάνης. Οι γονείς του, μεσσηνιακής καταγωγής, κατοικούσαν στην Αθήνα, στην περιοχή του Μεταξουργείου και ύστερα μετακόμισαν στο Περιστέρι και συγκεκριμένα στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Σε ηλικία 5 ετών μένει ορφανός από μητέρα και μεγαλώνει με τον πατέρα του Γιώργο και τον μικρό αδερφό του Βασίλη.

Οι φίλοι του τον παρακίνησαν και πήγε στην εταιρεία Columbia το 1962 κάνοντας προσπάθειες για να πει κάποια τραγούδια που γίνονταν τότε ακροάσεις, ζητώντας να τον ακούσουν, αλλά κανείς δεν του έκλεισε κάποιο ραντεβού.

Εκείνος όμως επέμενε, κάθε μέρα χάνοντας μεροκάματα καθώς δούλευε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο.

Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ενώ σπούδαζε ηλεκτρολόγος ήταν σε μουσική και στίχους του Μπάμπη Δαλιάνη, με τον τίτλο “Κορμί μου πονεμένο”. Στην πίσω πλευρά του δίσκου 45 στροφών θα έμπαινε το τραγούδι “Στο άδειο προσκεφάλι”, που όμως τελικά το πήρε επί πληρωμή ο Στέλιος Καζαντζίδης από τον συνθέτη.

Τελικά το τραγούδι δεν κυκλοφόρησε και έμεινε ως δείγμα στην Columbia καθώς ο Πουλόπουλος ακόμα ήταν ανήλικος και απαγορευόταν να εκδοθεί δίσκος με το αναγραφόμενο τραγούδι. Εκείνη την περίοδο η Columbia, έχοντας στο δυναμικό της μεγάλο αριθμό άγνωστων και ανερχόμενων τραγουδιστών, αποφασίζει να κάνει εκκαθάριση και να κάνει νέες ακροάσεις, από τις οποίες θα κρατούσε 50 άτομα.

«Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή»

Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Τότε ο Γιάννης Πουλόπουλος διάλεξε να πει δύο δύσκολα τραγούδια: το “Μάνα μου και Παναγιά” και το “Παράπονο”. Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας: “Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή”, και τελικά ήταν ο μόνος που πέρασε από αυτή την ακρόαση.

Ο Μίκης Θεοδωράκης του δίνει να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη Η γειτονιά των αγγέλων, που εκείνη τη χρονιά (1963) ανεβαίνει στο θέατρο Ρεξ από τον θίασο Τζένης Καρέζη–Νίκου Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν τα “Στρώσε το στρώμα σου για δυο”, “Δόξα τω Θεώ” και “Το ψωμί είναι στο τραπέζι”.

Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί σε δίσκο ο Πουλόπουλος, τα οποία αργότερα θα δισκογραφήσει στην ίδια εταιρεία και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Εκείνη την περίοδο ηχογραφεί το ένα και μοναδικό τραγούδι με τον Σταύρο Ξαρχάκο, το “Πρωινό τραγούδι”, σε στίχους Νίκου Γκάτσου, το οποίο επίσης δεν κυκλοφορεί και μένει ως δείγμα και το 1963 συμπεριλαμβάνεται στο διπλό LP Χρυσές επιτυχίες του Σταύρου Ξαρχάκου. Ο χειμώνας του 1963 τον βρίσκει να τραγουδά στο κέντρο Ξημερώματα, στα Άνω Πατήσια, μαζί με την Καίτη Γκρέυ, τον Γιάννη Αγγέλου στο μπουζούκι και τον Γιάννη Μπουρνέλη ως κονφερασιέ. Στην συνέχεια, απομακρύνεται από την Columbia, εξαιτίας του Γρήγορη Μπιθικώτση, ο οποίος έθεσε βέτο στην εταιρεία και στους αδελφούς Λαμπρόπουλους, ότι αυτόν δεν τον ήθελε εκεί. 

Το 1964 κατατάσσεται φαντάρος και απολύεται το 1966.

Η συνέχεια βρίσκει τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδάει σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα (Το στέκι του Γιάννη, Ταβάνια, κ.ά.) Στη Λύρα ηχογραφεί ξανά τα τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα δώδεκα του ίδιου συνθέτη, όπως τα “Βράχο βράχο τον καημό μου”, “Βρέχει στη φτωχογειτονιά”, “Καημός” κ.ά.

Το 1965 τραγουδάει τέσσερα τραγούδια του τότε πρωτοεμφανιζόμενου Μάνου Λοΐζου, ενώ το 1966 θα τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση το “Ακορντεόν”, στην ταινία μικρού μήκους Αθήνα, πόλη χαμόγελο, σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το “Μη μου θυμώνεις μάτια μου”, του επίσης τότε πρωτοεμφανιζόμενου Σταύρου Κουγιουμτζή.

Το 1966 τραγουδά σε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Μαρία Φαραντούρη και τον πρωτοεμφανιζόμενο Δημήτρη Μητροπάνο. Την ίδια χρονιά μπαίνει για τα καλά στη δισκογραφία. Τα 45άρια δισκάκια του κυκλοφορούν σωρηδόν και εμφανίζεται για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές ταινίες: Οι στιγματισμένοι (1966), με τον Γιώργο Φούντα και τη Μάρω Κοντού, όπου τραγουδάει μαζί με την Ελένη Κλάδη το “Πολύ αργά” και το “Σ’ αγαπώ”· Ο τετραπέρατος (1966), με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπου ερμηνεύει το τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού “Στον Πειραιά, στον Πειραιά”· Εκείνος κι εκείνη (1966), με τη Τζένη Καρέζη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, όπου τραγουδάει τη σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου “Ξεγυμνώστε τα σπαθιά”.

Το Νέο Κύμα

Είναι όμως η εποχή του Νέου Κύματος, το οποίο ο Γιάννης Πουλόπουλος ακολουθεί. Γράφει και συνθέτει δικά του τραγούδια, όπως το “Θά ‘θελα νά ‘χα”, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό (συμμετέχει στην Ανθολογία και στην Ανθολογία Β’, ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το “Παιδί μου ώρα σου καλή” σε ποίηση Γεώργιου Βιζυηνού), με τον Δήμο Μούτση (“Το κορίτσι μου στ’ άστρα”), με τον Κυριάκο Σφέτσα και με τον Νίκο Μαμαγκάκη (“Άνθη” και “Πέτρινα λουλούδια”, σε στίχους Βασίλη Βασιλικού).

Το 1966 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, μια συνεργασία που άφησε εποχή στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Αφορμή η ταινία μιούζικαλ Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966). Ακολούθησαν οι ταινίες: Κάτι κουρασμένα παλικάρια (1967), Μια κυρία στα μπουζούκια (1968), Ο ψεύτης (1968), Γοργόνες και μάγκες (1968), Ο μικρός δραπέτης (1968), Η Παριζιάνα (1969), Η ωραία του κουρέα (1969), Η θεία μου η χίπισσα (1970) κ.ά.

Ο δρόμος 

Το 1969 είναι μια σημαδιακή χρονιά. Ο δρόμος, άλμπουμ των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιάννης Πουλόπουλος ερμηνεύει δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, θα γίνει αμέσως ο πρώτος ελληνικός χρυσός δίσκος—παρά την απαγόρευση μετάδοσής του από το τότε μονοπώλιο του ΕΙΡ/ΕΙΡΤ—και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα γίνει το πιο επιτυχημένο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, φτάνοντας τα 3.000.000 αντίτυπα, ρεκόρ που μέχρι σήμερα κανείς άλλος ελληνικός δίσκος δεν έχει πλησιάσει.

Μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του Δρόμου, ο Πουλόπουλος, μέσα από τα τραγούδια και τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, γίνεται το μεγαλύτερο όνομα του ελληνικού τραγουδιού, ο “χρυσός ερμηνευτής”, χαρακτηρισμό που αποδεικνύει και μια δημοσκόπηση του 1970 σε περιοδικό της εποχής, σχετική με τη δημοσιότητα και απήχηση των τραγουδιστών, στην οποία κατατάχθηκε πρώτος ανάμεσα σε πολλά άλλα μεγάλα ονόματα.

Ενώ άλλες δισκογραφικές εταιρείες προσπαθούν να τον προσελκύσουν, ο Αλέκος Πατσιφάς βρίσκει τρόπο να τον κρατήσει στη Λύρα. Ξέροντας την επιθυμία του τραγουδιστή να βρίσκεται συνέχεια στο στούντιο, τον βάζει να ηχογραφεί διαρκώς τραγούδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο 1969–71 ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδά σε δέκα μεγάλους δίσκους 33 στροφών και σε αρκετούς μικρούς 45 στροφών. Όταν, σε συνέντευξή του το 1987, ρωτήθηκε αν έχει κάνει λάθη στην καριέρα του, θα αναφέρει την έκδοση των δέκα δίσκων που κυκλοφόρησαν μέσα σε δύο χρόνια, υπογραμμίζοντας όμως ότι περιέχουν μερικά από τα “κλασσικά” (όπως τα χαρακτήρισε) τραγούδια του.

Με πληροφορίες από Wikipedia