Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ... ΞΗΛΩΣΑΝΕ ΤΟΝ ΧΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΧΤΡΑ

Με το θάρρος της γνώμης ενός στενού συνεργάτη

από τον Μάκη Βραχιολίδη

Γνωρίζω ότι ο Στέφανος Χίος δεν θέλει να μιλάνε για τον ίδιο. Ο Στέφανος δεν αποκαλύπτει τα προσωπικά του προβλήματα σε κανέναν και αρέσκεται να σηκώνει μόνος το φορτίο του. Επειδή όμως είμαι στενός συνεργάτης του εδώ και λίγους μήνες στο makeleio.gr. νομίζω ότι έχω δικαίωμα, τουλάχιστον να δανειστώ το χώρο του για να ζητήσω από τους αναγνώστες του makeleio.gr να περάσουν στην δική μου ιστοσελίδα όπου μπορούν να διαβάσουν πώς και γιατί ξηλώσανε τον ανένταχτο, ανυπότακτο Χίο από το EXTRA 3.

Ο Χίος και η εκπομπή του αποτελούσε από την πρώτη στιγμή το κόκκινο πανί στους δωσίλογους και οσφυοκάμπτες των δανειστών. Η χώρα βρίσκεται υπό πλήρη κατοχή και οι προδότες ξεφτυρώνουν σαν τα μανιτάρια. Είναι σαν την λερναία ύδρα, ένα κεφάλι κόβεις, δύο και τρία ξεφυτρώνουν. Ο Σαμαράς εμφανιζόταν ως αντιμνημονιακός και ο κόσμος είχε στηρίξει ελπίδες πάνω του.

Ο Στέφανος Χίος όσο ήταν στο KONTRA ασκούσε από το ΜΑΚΕΛΕΙΟ δριμεία κριτική στον Παπαναδρέου με τον Σαμαρά να ετοιμάζει τις παγίδες του για τον λαό! Αποδείχτηκε ο πιο δόλιος και ύπουλος δωσίλογος από τον Παπανδρέου. Διότι, ενώ έβλεπε σε ποια βράχια είχε ρίξει την χώρα και τον λαό ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, εξαπατώντας τον λαό μετεβλήθη στον πιο στυγνό δυνάστη που γνώρισε ο τόπος. Από αντιμνημονιακός έγινε απόλυτα υποτελής στην Μέρκελ. «Ο λαός ματώνει αλλά είναι αποφασισμένος να παραμείνει στο ευρώ» έλεγε κι επαναλάμβανε ο Σαμαράς.

Ο Χίος, έντιμος, καθαρός με τον εαυτό του και το κοινό του, έστρεψε τα δημοσιογραφικά του πυρά στον Σαμαρά. Αποκάλυπτε την προδοσία και δεν έπαυε να στιγματίζει –ονοματίζει τον ρόλο του Σαμαρά ως δωσίλογου!

Ο ιδιοκτήτης του EXTRA στο οποίο πλέον βρέθηκε ο δημοσιογράφος, μετά την ανάρρηση στην εξουσία του Σαμαρά, είναι βέβαιον ότι άρχισε να δέχεται τις οχλήσεις του νέου Πρωθυπουργού για να ξηλώσει τον Χίο από το κανάλι. Πριν από ενάμισι μήνα, ο ιδιοκτήτης του EXTRA κ. Βρυώνης, είπε στον Χίο ότι για να συνεχιστεί η συνεργασία με το κανάλι, θα έπρεπε να δεχτεί μείωση κατά 50% στην αμοιβή του και η εκπομπή του θα περιοριζόταν σε μία εκπομπή την εβδομάδα!  Ο Σαμαράς είχε βάλει το… χεράκι του…

Ο Χίος απέρριψε την υποτιμητική πρόταση. Δημοσίως και χωρίς να θίξει τον σταθμό (αντιθέτως ευχαρίστησε την διεύθυνση του καναλιού) ανήγγειλε την αποχώρηση του στις 27 Δεκεμβρίου. Νέα συνάντηση μεταξύ Χίου και Βρυώνη, φάνηκε να γεφυρώνει τη διαφορά.

Όμως ο Χίος παρέμενε  το κόκκινο πανί για την κυβέρνηση του Μνημονίου.

Λέγεται ότι ο ιδιοκτήτης του καναλιού συνόδευσε  πρόσφατα τον κ. Σαμαρά στο Κατάρ!!! Εάν αληθεύει (ρωτάμε την διεύθυνση να δώσει απάντηση), τότε μπορεί εύκολα κανείς να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα!

Ο Χίος σε κάθε περίπτωση, «κόπηκε» γιατί παραμένει αταλάντευτα στην πρώτη γραμμή της γνήσιας, ακηδεμόνευτης αντιμνημονιακής δημοσιογραφίας. Δεν υποτάσσεται σε εκβιαστικά διλήμματα και αναξιοπρεπείς συμφωνίες που θα τον καταστήσουν «μνημονιάκια» και δαχτυλοδειχτούμενο. Ο Χίος παραμένει ελεύθερος. Μπορεί η εκπομπή του σε κάποιους να μην αρέσει αλλά ο δημοσιογράφος είναι ειλικρινής, αυθεντικός ρεπόρτερ και δεν παίζει παιχνίδια τρίτων. Ακολουθεί τις αρχές του.

 

Μακάρι και οι  πολιτικοί να ακολουθούσαν τις αρχές τους. Δεν θα φτάναμε εδώ.

 

Όσο μου επιτρέπεται, του συστήνω  να μην επιστρέψει ΠΟΤΕ στο EXTRA 3. Να ψάξει μια άλλη, πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτική στέγη και να θέσει ο ίδιος τους όρους του!

 

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται μέσα από το makeleio.gr

 

Μάκης Βραχιολίδης

Τα γαριδάκια που αγάπησα!

Δρακουλίνια, Φουντούνια, Πιτσίνια, 3D, pringles και γιατί τα Φοφίκο δεν μπορούν να συγκριθούν με τις Τρύπες (το συγκρότημα) 

 

Στέλιος Αρτεμάκης , Πριν από 3 ώρες 

 

 

 

Είναι κάποιες φορές, στο περίπτερο δηλαδή, σε εκείνο το σταντ που στεκόμασταν για ώρες μικροί, που δεν υπάρχει δίλημμα. Υπάρχουν απόψεις όσα και τα γαριδάκια που τρώγαμε. Γιατί δεν ήταν ένα δύο τα ανταγωνιστικά. Ήταν πολλά. Οπότε πρόβλημα. Δρακουλίνια, Φουντούνια, Πιτσίνια, 3D pringles, Φοφίκο και άλλες λιχουδιές που αγαπήσαμε.

Δρακουλίνια ο Ηλίας Αναστασιάδης

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος μεταξύ ημών των μασόνων του περιπτέρου. Αυτός: 'Όσο περισσότερο λιγδιάζεται το χέρι από το περιεχόμενο της γαριδοσακούλας, τόσο μεγαλύτερη είναι η απόλαυση τελικά'. Για πολλά χρόνια, δεν ήξερα/δεν είχα προσέξει καν τα βασικά συστατικά (τυρί-ντομάτα) των Δρακουλινίων. Μου αρκούσε που μετά την επίθεση και το άδειασμα της σακούλας, είχα να ασχοληθώ τουλάχιστον με 5 δάχτυλα βουτηγμένα στο μότζο του σνακ. Το ευτυχές γεγονός ότι το Δρακουλίνι χρησίμευε και ως prop για τάχα ψεύτικη τρομακτική μασέλα το έκανε να ριζώσει ακόμη πιο βαθιά μέσα μου.
Μεροληπτώντας υπέρ τους, σίγουρα νιώθω ότι παραμελώ τα υπόλοιπα σνακ-παιδιά μου, αλλά αν ερχόταν η μέρα της κρίσης που τα 'γαριδάκια' θα αποκτούσαν ζωή και θα αλληλοσπαράζονταν μέχρι τέλους, θα έπαιρνα ξεκάθαρα το μέρος κάθε σακούλας Δρακουλίνια, ξεχωριστά.

Φουντούνια "αμά λάχει ναούμε" ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν έτρωγα τέτοια πράγματα εγώ. Ούτε καν τα θεωρούσα αιτία για να πάω σινεμά μικρός. Προς Θεού. Επειδή φαντάζομαι ότι το κλασικό πατατάκι-ρίγανι είναι εκτός συναγωνισμού (λογικό αφού είναι πατατάκι κι όχι γαριδάκι), τότε θα πρέπει να καταλήξω στους δύο βασικότερους λόγους για να λερώσει κανείς τα χέρια του: τα φουντούνια και τα πιτσίνια. Δύο σνακ υπερ-ληγωτικά, όπως πρέπει να είναι ένα σνακ που σέβεται τον εαυτό του. Αν δηλαδή καταναλώσεις όλη τη σακούλα και α) δεν γεμίσεις γλίτσα τα χέρια σου β) δεν έχει κάνει όσο περισσότερο θόρυβο μπορείς τσαλακώνοντας τη συσκευασία γ) δεν χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα βαρελάκι κοκα-κόλα δεν έχεις κάνει δουλίτσα.
Στο crash-test θα διάλεγα -με πόνο καρδιάς- τα φουντούνια, που είχαν και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: τρωγόντουσαν πανεύκολα. Είχαν το κατάλληλο σχήμα για την διαδικασία της "μιας-χαψιάς". Κανένα ροκάνισμα. Μόνο κατάποση. Ίσως βέβαια στην επιλογή μου, να δουλεύει το υποσυνείδητο περισσότερο και όχι τόσο το στομάχι. Ίσως γιατί τελικά δεν κατάφερα να ξεπεράσω ποτέ αυτή την επική διαφήμιση του Χάρι Κλιν. "Σαλάμ αλέκουμ, αλέκουμ σαλάμ" και "φουντούνια αμά λάχει ναούμε". Beat that πιτσίνια.

Πιτσίνια ο Πάνος Κοκκίνης

Είχα να φάω χρόνια, ένεκα απαγόρευσης από την σύζυγο, αλλά με το που έσκασε το δίλημμα πήγα σφαιράτος στο σουπερμάρκετ και κατέβασα τα ράφια. Η πρώτη σακούλα έφυγε πριν φτάσω στο σπίτι. Και η δεύτερη στην διαδρομή γκαράζ-ασανσέρ-εξώπορτα. Και μάλιστα χωρίς να έχω τίποτε πρόχειρο να πιω. Ναι, εντελώς 'χαρντκορ' φάση.
Στην τρίτη ήταν πια που θυμήθηκα τι ήταν αυτό που αγαπώ τόσο στα πιτσίνια μου, πέρα από τις αναμνήσεις από τα διαλείματα στο 1ο δημοτικό Καλλιθέας που μου ξυπνούν μέσα. Το γεγονός δηλαδή ότι περιέχουν μπέικον. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα όταν ήμουν πιτσιρίκι. Κάτι που αυτομάτως σημαίνει ότι δεν είναι junk, όπως τα υπόλοιπα γαριδάκια, αλλά κανονικό φαγητό. Ένα γευστικό, θρεπτικό και ολοκληρωμένο γεύμα.
Το ξέρω ότι ακούγεται γελοίο. Η μάνα μου, πάντως, τότε που της το είχα πει, το πίστεψε (σ.σ. γελώντας, για να μου κάνει το χατίρι). Η σύζυγος πάλι, όχι.

Δρακουλίνια ο Μάνος Μίχαλος

Πάλεψα μέσα μου για να βγάλω μια απόφαση, να αγνοήσω το ροκανιστό τρόπο με τον οποίο τρώω τα φουντούνια, επηρεσμένος από τους Τσιπ και τους Ντέηλ αυτού του κόσμου ή να προσπεράσω την τυρίλα των original γαριδακίων, που θες 2 λίτρα νερό για να συνέλθεις. Και θα πω τα δρακουλίνια, όπως ο χαμένος αδερφός μου Ηλίας Αναστασιάδης, επειδή έχω μια μαζοχιστική τάση σε όλα αυτά τα υποτυπώδη φαγητά, θέλω να μην μπορώ άλλο, για να πιω νερό, κόκα κόλα ή απλώς να πάρω ανάσα. Και αυτό το πικάντικο, αλμυρό, σχεδόν καυτερό της ντοματοτυρίλας και της πάπρικας πραγματικά με έφτανε στα όριά μου. Υπήρχαν στιγμές, που οι σιελογόνοι αδένες μου, δεν μπορούσαν να κουνηθούν από τη μάκα που αφήνουν τα δρακουλίνια αν τα φας όπως πρέπει και όχι σαν κορίτσι. Και να ξέρω, τα δρακουλίνια είναι mainstream, ενώ τα πακοτίνια είναι άποψη. Καλά, φέρτε μου τώρα ένα μεγάλο σακουλάκι και θα το φάω σαν τον Ντέιμον στο Vampire Diaries.

Πιτσίνια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω περάσει από όλες τις φάσεις των γαριδακίων. Παρέα με την αδερφή μου να παίρνουμε καμιά δεκαριά σακουλάκια για να χτυπήσουμε το απόγευμα βλέποντας τηλεόραση. Και μέχρι μια ηλικία ήταν στάνταρ ένα απόγευμα μέσα στην εβδομάδα να το ξεφτυλίζω το θέμα. Δεν έτρωγα ένα σακούλι κάθε μέρα. Έτρωγα δέκα σακούλια μία συγκεκριμένη ημέρα με λίτρα αναψυκτικού για να ξεκολλάει η γαριδακίλα από τη γλώσσα, τα δόντια, το μυαλό. Τα στανταράκια ήταν τρία. Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια.
Μόνο που τα πιτσίνια μού φαίνονταν πολύ λίγα στο πακέτο. Κι αυτό γιατί τα έβαζα φούχτες μέσα στο στόμα και τέλειωναν σε 2 λεπτά, με τον κορεσμό από το bacon να γεμίζει το είναι μου αλλά το σακουλάκι να είναι ερμητικά άδειο. Δεν με παρηγορούσαν τα πακοτίνια (πέντε πέντε στο στόμα και μετά Fanta), ούτε τα δρακουλίνια τα οποία τα έπαιζα συνήθως εναλλάξ με πατατάκι ή ποπ κορν. Ήθελα πιτσίνια. περισσότερα, τραγανά, υπέροχα πιτσίνια.
ps: Τώρα αν πάω περίπτερο θα πάρω 3D αλλά έχω χαλάσει τώρα πια και δεν ξέρω να εκτιμώ το τίμιο πιτσίνι.

Pringles ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ας είμαστε ειλικρινείς, η φάση φουντούνια/πιτσίνια σε βραδιά Όσκαρ/μπάλας είναι το τέλειο. Αλλά αυτό είναι κάπως συγκεκριμένο- αν μου έλεγες τώρα, να διαλέξω ένα πράγμα από το περίπτερο, θα έπιανα τα πράσινα Pringles. (Πάντα πράσινα, by the way. Ό,τι κι αν τρώω, η πράσινη εκδοχή κερδίζει. Εκτός, ξέρεις, αν μιλάμε για σαλάτες.) Καταρχάς όπως είναι η συσκευασία-σωλήνα σου δίνει την αίσθηση πως κρατάνε για πάντα. Σίγουρα κρατάνε περισσότερο. Σε κάνει να προσπαθήσεις. Το κάθε επόμενο πατατάκι δεν είναι μια απλή μηχανική κίνηση, είναι μια συνειδητή απόφαση: "Τώρα θα φάω ένα πατατάκι" -> χώνεις το χέρι βαθιά γέρνοντας λίγο τη σωλήνα ώστε να κυλήσουν λίγο πιο κοντά στην τρύπα τα επόμενα στη σειρά. Και μετά, είναι το ίδιο το Pringle. Συνήθως στη διάρκεια της βραδιάς αλλάζω τρόπους με τους οποίους τα τρώω, γιατί όλοι απολαυστικοί είναι. Υπάρχει η τοποθέτησή του στο στόμα κατά πλάτος, ίσα να το κλείνει όλο, και μετά το απότομο κλείσιμο, με το πατατάκι να διαλύεται στο στόμα σου. (Ενισχυμένη εκδοχή, αλλά μόνο για μία φορά ανά πακέτο γιατί αλλιώς θα αρχίσουν να σου τελειώνουν γρήγορα: Η ίδια κίνηση αλλά με ΔΥΟ πατάκια. ΕΠΟΣ.) Υπάρχει το τσίκι-τσίκι με δαγκωματιές σκίουρου που αποτελειώνουν το πατατάκι λίγο-λίγο. Υπάρχει το κατά μήκος πέταγμα στο στόμα (προαιρετικό το δάγκωμα στα δύο). Υπάρχει το 'παίρνω πρώτα μια τζούρα αυτής της γεύσης που είναι απλωμένη πάνω στο κάθε πατατάκι'. Και μετά έχεις το mix 'n' match. Γενικότερα, ας πούμε πως αν καμιά φορά τρώω Pringles βλέποντας κάποιον όχι τρομερά συναρπαστικό αγώνα, το ενδιαφέρον γρήγορα μετατοπίζεται στα πατατάκια.

Φουντούνια η Ρομίνα Δερβεντλή

Μετά λύπης μου (και απερίγραπτης ντροπής) αποκαλύπτω ότι συμφωνώ με τον κύριο Στέφανο Τριαντάφυλλο. Και όχι μόνο στην τελική επιλογή μου, αλλά σε όλη του την επιχειρηματολογία. Οι βασιλιάδες των ανθιυγεινών σνακς ήταν, είναι και θα είναι τα φουντούνια και τα πιτσίνια. Προτείνω αλλαγή στην ονομασία της κατηγορίας των "γαριδακίων" σε ένα απο αυτά. Σαν παιδί για κάποιον λόγο- και όχι για υγιεινή διατροφή, πιστέψτε με- οι γονείς μου δεν μου τα έπαιρναν. Σε χάι κέφια είχε στο ντουλάπι των καλουδίων πατατάκια. Σε πιο χάι κέφια πατατάκια με ρίγανη. Οπότε, έτσι και σέρβιρες μπροστά μου φουντούνια έχανα τον έλεγχο. Αν μου τα είχες σεταρισμένα με πιτσίνια, βρισκόμουν στον παιδικό γαστρονομικό παράδεισο. Αυτά είχα να πω. Ακόμα δεν έχω συνέλθει. Όχι από την λιγούρα. Από το γεγονός ότι έχω την ίδια άποψη με τον Στέφανο. Θα είναι η τελευταία φορά, το ορκίζομαι στον εαυτό μου. Δεν χωράει άλλη ντροπή στον μικρόκοσμό μου.

3D η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αυτές ειναι οι δύσκολες αποφάσεις της ζωής. Και όχι μόνο τώρα, μπροστά στον υπολογιστή, αλλα καθε φορά μπροστά στο περίπτερο. Το πρόβλημα εκεί, βέβαια, λύνεται με τον γνωστό τρόπο: γιομίζεις μια σακούλα με δρακουλίνια ΚΑΙ πιτσίνια ΚΑΙ πίτσα μεξικάνα ΚΑΙ crunchy ΚΑΙ ό,τι παίζει από νέες κυκλοφορίες ΚΑΙ ό,τι άλλο σου γυαλίσει. Αλλά πριν από όλα, το χέρι οφείλει να πιάσει το μπλε διαστημικό σακουλάκι με τα ιπτάμενα 3D. Ιστορική αναδρομή: τα μικρά χρυσαφένια καλαμποκένια (;) χωνάκια ξεκίνησαν ως αρπαχτή.  Τα πουλούσαν οι περιπτεράδες μαζί με ένα ζευγάρι γελοία χάρτινα γυαλιά 3D για να βλέπεις άκρως ενδιαφέροντα βιντεάκια  με μίσχους από ορχιδέες, αλογάκια καρουζέλ και φυσητά γυαλιά στο Star Channel. Από τότε όμως είχαν φανεί οι πραγματικές τους δυνατότητες, το potential τους να γίνουν κλασικά. Επιστροφή στο σήμερα, όπου τα 3D επικράτησαν  ως  διαχρονική αξία περιπτέρου ένα μικρό αλλά βαρύ σακουλάκι γεμάτη απερίγραπτη συνθετική απόλαυση. Κάπου εδώ οφείλω να καταγγείλω πως οι σκευωρίες και τα συμφέροντα τα πολεμούν, τοποθετώντας τα σχεδόν πάντοτε στο κάτω κάτω ραφάκι του γαριδακοστάντ. Λευτερία στα 3D!

 

Φοφίκο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Πραγματικά αν θα έκανα ποτέ petition για να επιστρέψει κάτι στη ζωή μου θα ήταν τα Φοφίκο. Που μπαίνουν στην ίδια κατηγορία με Τρύπες, Wendy's,  Νιλς Χόλγκερσον,  "Κάστρα και Πολιορκητές, γκαζόζα Γεράνη και καλοκαίρια με τρύπα του όζοντος. Ναι, για τόσο παλιά μιλάμε.

Προσοχή όμως. Πρέπει να καταλάβεις γιατί. Τω καιρώ εκείνω τα παιδιά δε μεγάλωναν με Kinder έκπληξη και γάλα με δισθενές ασβέστιο. Υπήρχαν  γαριδάκια, πακοτίνια/πιτσίνια (δηλαδή γαριδάκια με μπέικον) και τα ισότιμα φουντούνια που είχαν το πλεονέκτημα λόγω φουντουκιού και φιστικιού.

Και ενώ τα φουντούνια ήταν στρόγγυλα και παραφουσκωμένα -με το που τα μάσαγες έλιωναν- αυτά ήταν μικρά και γεμάτα.

Τα Φοφίκο ήταν τίμια.

πηγη:www.oneman.gr
 

Η ανάσταση της χθεσινοβραδινής πίτσας

Χρήστος Χατζηιωάννου , Πριν από 10 ώρες

 

 

Ανήκω στην μεγάλη εκείνη κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν την χθεσινοβραδινή πίτσα (κρύα κατά προτίμηση) ένα από τα καλύτερα πρωινά που υπάρχουν. Για την ακρίβεια την κατατάσσω τρίτη κατά σειράν μετά από οτιδήποτε με αυγά και bacon και μια ποικιλία σφολιάτας.
Ξεφυλλίζοντας όμως το "Eat like a man" του Esquire, ένα βιβλίο που σου έχουμε πει εδώ και κάνα χρόνο να αποκτήσεις, έπεσε το μάτι μου στο άρθρο "resuscitated pizza". Κι αποφάσισα ότι ναι, υπάρχει κάτι καλύτερο από την κρύα πίτσα. Οι Αμερικανοί το ονόμασαν αναβίωση. Εμείς το ονομάζουμε ανάσταση. Κανένας Λάζαρος.
Είναι λοιπόν βραδιά Champions League. Έχεις παραγγείλει πίτσα και περισσεύει. Μην βιαστείς να πεις ότι "στο δικό μου σπίτι δεν περισσεύει πίτσα" γιατί τότε δεν έχεις παραγγείλει αρκετή. Ο σωστός κορεσμός στην πίτσα έρχεται πριν τελειώσουν τα κομμάτια. Και στην τελική αν δεν παραγγείλεις παραπάνω πίτσα, πώς θα σου μείνει για το πρωί;

  Κι ακολουθείς τα εξής βήματα, με τα παρακάτω υλικά.
Υλικά

• Ένα μεγάλο κομμάτι πίτσα
• Τριμμένη παρμεζάνα ή γραβιέρα
• Bacon
• 1 μεγάλο αυγό
• Λίγο ελαιόλαδο

Εκτέλεση
Προθερμαίνεις τον φούρνο στους 220. Ρίχνεις το τριμμένο τυρί πάνω από το κομμάτι της πίτσας, το τοποθετείς πάνω σε χαρτί ψησίματος ή αλουμινόχαρτο και το βάζεις στον φούρνο για μερικά λεπτά μέχρι να δεις το τυρί να βγάζει φουσκάλες. Όσο γίνεται αυτό, τσιγαρίζεις το bacon σε ένα τηγάνι και στο λίπος του τηγανίζεις το αυγό. Βγάζεις το κομμάτι από το φούρνο, τοποθετείς το bacon και το τηγανητό αυγό από πάνω και ρίχνεις λίγο ελαιόλαδο από πάνω μαζί με αλατοπίπερο. Έτοιμος.

  

πηγη://www.oneman.gr