Θλίψη, δάκρυα, οργή για την ταπείνωση της Βραζιλίας – Μια χώρα σε εθνικό "πένθος" για τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ – Όλα τα πρόσωπα της τραγωδίας

- "Πονάω για όλους μας" είπε η απούσα από τον ημιτελικό πρόεδρος της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσεφ
- Συγκλονιστικές εικόνες με τους Νταβίντ Λουίς και Όσκαρ να πλαντάζουν στο κλάμα για τον αποκλεισμό από τη Γερμανία
- Σοκαρισμένοι οι οπαδοί της σελεσάο εντός κι εκτός γηπέδου από το 7-1 των Γερμανών στον ημιτελικό του Μουντιάλ
- Επεισόδια στο Σάο Πάολο με σχεδόν 30 καμένα λεωφορεία

Μια χώρα, ένα έθνος, ένας αποκλεισμός που δεν περίμενε κανείς, που δε μπορεί να χωνέψει κανείς, ιδίως με τον τρόπο που ήρθε. Οι Βραζιλιάνοι ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. Όλοι, είτε μένουν στις φαβέλες είτε όχι. Και όλοι ήθελαν να δουν τη σελεσάο να μην ζει ξανά τον εφιάλτη του 1950.

Τότε, ήταν η πρώτη φορά που η Βραζιλία φιλοξενούσε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Και τότε, όπως και τώρα, ήθελε όσο τίποτα να κατακτήσει τον τίτλο. Τότε, όπως και τώρα, έζησε τον εφιάλτη.

Click4more: Οργή και πίκρα για τον διασυρμό "έπνιξαν" τη Βραζιλία – Καμμένα λεωφορεία και συγκρούσεις μετά τον αποκλεισμό από τη Γερμανία

Ήταν η Ουρουγουάη, στο θρυλικό Μαρακανά που μόλις είχε χτιστεί, παρουσία 200.000 αφιονισμένων Βραζιλιάνων, που νίκησε 2-1 τη «σελεσάο» και τις έκοψε τα όνειρα για τίτλο. Έτσι έκανε και η Γερμανία. Αλλά αυτό το 7-1 είναι πολύ βαρύ. Οι Βραζιλιάνοι, παίκτες και οπαδοί, πίστευαν ότι την Κυριακή θα ήταν στον τελικό. Και το σοκ στον ημιτελικό του Μινεϊράο στο Μπέλο Οριζόντε ήταν πολύ μεγάλο για να το ξεπεράσουν.

Φάνηκε στις αντιδράσεις τους. Στα δάκρυά τους που άρχισαν από τα πρώτα λεπτά να κυλούν στα μάγουλά τους. Από τις αντιδράσεις τους όταν έφυγαν από το γήπεδο.
Στο Σάο Πάολο, άγνωστοι έκαψαν λεωφορεία κι άλλοι λεηλάτησαν καταστήματα. Η αστυνομία δεν συνδέει τα περιστατικά με τον αποκλεισμό.

Κάποιοι έσπευσαν να πουν πως για τα παιδιά που πέθαιναν στις φαβέλες, δεν άξιζε αυτός ο αποκλεισμός. Λες κι αν η Βραζιλία είχε προκριθεί ή κατακτήσει το Μουντιάλ, οι θάνατοί τους θα δικαιολογούνταν και δε θα ήταν μάταιοι. "Παιχνίδια" στις πλάτες αθώων.

Όπως παιχνίδι είναι και το "κλάμα" της προέδρου της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσεφ. Προτίμησε το twitter για να εκφράσει τον πόνο της για τον αποκλεισμό και την ταπείνωση. Δήλωσε πολύ λυπημένη και ζήτησε από τους Βραζιλιάνους να μην πτοηθούν. Να μην ξεχάσουν ότι έρχονται εκλογές και να την ψηφίσουν, δεν είπε...

Ζήτησε από τους συμπατριώτες της να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι και για να τους πείσει "επιστράτευσε" στίχους της πασίγνωστης σάμπα "Volta Por Cima", του Βραζιλιάνου συνθέτη Πάουλο Βαντζολίνι.

Στις 5 Οκτωβρίου διεξάγονται στη Βραζιλία οι προεδρικές εκλογές και η Ρούσεφ διεκδικεί μια δεύτερη θητεία. "Πόνταρε" πολλά στο Μουντιάλ, στην επιτυχία της διοργάνωσης αλλά και σε εκείνη της Εθνικής. Όπως πόνταραν και οι αντίπαλοί της, που φοβούνταν πως η σελεσάο θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο κόσμος θα ξεχάσει το κόστος της διοργάνωσης (11 δισ. δολάρια), τις φαβέλες, την εγκατάλειψη πολλών σχεδίων αστικής κινητικότητας.

Ιδού τα πρόσωπα της σύγχρονης βραζιλιάνικης τραγωδίας

Υπήρξαν φυσικά και κάποιοι που αντιμετώπισαν τον αποκλεισμό με διάθεση αυτοσαρκασμού. "Αυτό είναι το τέλος της εκλογής μου, τον Οκτώβριο", φέρεται να λέει μια καρικατούρα της προέδρου Ρούσεφ.

"Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν νοσοκομεία για να θεραπεύσω την κατάθλιψή μου" αυτοσαρκάζεται άλλος χρήστης αναφερόμενος στο κύμα των διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων των Βραζιλιάνων τον Ιούνιο 2013 κατά του υψηλού κόστους της διοργάνωσης και την έλλειψη σχολείων, μέσων μαζικής μεταφοράς και νοσοκομείων.

"Θα ήταν καλύτερα να είχαν χτιστεί νοσοκομεία", αναφέρει μια λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία του Ρονάλντο, μέλους της τοπικής οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ, ο οποίος άφησε άφωνους τους Βραζιλιάνους λέγοντας ότι το "Μουντιάλ γίνεται με στάδια και όχι με νοσοκομεία".

Άλλοι χρήστες ανέβασαν μια φωτογραφία από την ταινία "Η Πόλη του Θεού", όπου ο εγκληματίας Ζε Πεκένιο εμφανίζεται πάνοπλος μαζί με όλη του τη συμμορία στη φαβέλα, με το σχόλιο: "Το Κύπελλο δεν φεύγει από δω".

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΙΡΗ ΚΑΛΟΥΤΣΑΚΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: REUTERS

Μηχανή του Χρόνου: Η γυμνή φωτογράφιση ηθοποιού που εξόργισε τους βουλευτές της ΝΔ το 1985

Η κυρία της φωτογραφίας θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει καριέρα μοντέλου, καθώς σε πολύ νεαρή ηλικία πήρε μέρος στα καλλιστεία και κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς. Ωστόσο, δύο χρόνια μετά την επιτυχημένη συμμετοχή της στον διαγωνισμό ομορφιάς, πρωταγωνίστησε στην πρώτη της ταινία. Η επιτυχία της και η αποδοχή από τον κόσμο ήταν τέτοια, που πλέον δεν αμφέβαλε για το επαγγελματικό της μέλλον. Ήταν βέβαιο πως θα γινόταν ηθοποιός.

Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και ξεκίνησε τη λαμπρή της πορεία στον κινηματογράφο και το θέατρο. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε σημειώνουν επιτυχία ακόμη και σήμερα όταν προβάλλονται και είναι τόσο κωμωδίες και μιούζικαλ όσο και κοινωνικά δράματα.
Συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες, σεναριογράφους και ηθοποιούς, ενώ η ίδια έχει δηλώσει πως ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν το στήριγμά της. Η ηθοποιός απασχόλησε κατά καιρούς τον τύπο και με την προσωπική της ζωή. Η ομορφιά της, την έκανε ιδανικό μοντέλο για τους φωτογράφους, που την έχουν απαθανατίσει σε διάφορες φάσεις της καριέρας της και με διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία η ηθοποιός αν και είναι 41 ετών, εντυπωσιάζει με το καλλίγραμμο σώμα της.

 
Το «σκηνικό»

Η φωτογράφιση της ηθοποιού έγινε το 1985 για λογαριασμό του ελληνικού Playboy. Υπεύθυνος για το αποτέλεσμα ήταν ο διάσημος φωτογράφος Ντίνος Διαμαντόπουλος. Οι γυμνές φωτογραφίες της ηθοποιού προκάλεσαν την οργή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, καθώς όπως υποστήριξαν, δεν είχε δοθεί η απαραίτητη άδεια για τη χρήση του αρχαιολογικού χώρου που αποτέλεσε το «σκηνικό».

Ωστόσο, η κυκλοφορία του περιοδικού έγινε κανονικά και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Η ίδια η ηθοποιός ανέφερε πρόσφατα σε συνέντευξή της, πως το ρεκόρ πωλήσεων που σημειώθηκε τότε δεν έχει σπάσει μέχρι σήμερα. Εκτός από την «παράνομη» χρήση του χώρου, η ηθοποιός κατηγορήθηκε και για την αμοιβή, που φημολογήθηκε ότι άγγιξε τα 15 εκατομμύρια δραχμές, γεγονός που η ίδια έχει διαψεύσει λέγοντας πως δεν πληρώθηκε καθόλου και πως το μόνο που απαίτησε ήταν τα καλύτερα μέσα, ώστε η φωτογράφιση της να έχει άρτιο αποτέλεσμα.

Η Δήλος

Η φωτογράφιση έγινε στο ιερό νησί του Απόλλωνα και η ηθοποιός πόζαρε σε μια αρχαία οικία της ρωμαϊκής εποχής. Το νησί ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της αρχαιότητας και το κατοικούσαν άνθρωποι από κάθε γωνιά της Μεσογείου, οι οποίοι ήταν γνωστοί για την οικονομική τους άνεση, αλλά και τα “ελεύθερα ήθη” τους. Αγαπούσαν την πολυτέλεια και αυτό αποτυπωνόταν στα πολυτελή σπίτια τους. Ήταν διώροφα και τριώροφα, διακοσμημένα με τα ωραιότερα ψηφιδωτά που βρέθηκαν στον ελλαδικό χώρο και αυλές, που φιλοξενούσαν μεγαλοπρεπή συμπόσια. Οι κάτοικοι της Δήλου φρόντιζαν να γλεντούν την κάθε στιγμή και να εκφράζουν ελεύθερα τον ερωτισμό τους. Με αυτό το σκεπτικό, ίσως η γυμνή φωτογράφιση της Ζωής Λάσκαρη δεν ήταν καθόλου απρεπής.

Χειρούργησε μόνος του, τον εαυτό του, δίχως αναισθησία

Όταν ο Λεονίντ Ρογκόζοφ, ανακοίνωνε γεμάτος υπερηφάνεια στους δικούς του ότι η Σοβιετική Ένωση τον επέλεξε να μεταβεί σε μια επιστημονική ερευνητική αποστολή στην παγωμένη Σιβηρία, δεν φανταζόταν ποτέ τι παιχνίδι μπορεί να του παίξει η μοίρα.

Βρισκόμαστε στο 1961 και ο Λεονίντ βρέθηκε ξαφνικά από το Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη), ίσως στην πιο απομακρυσμένη περιοχή πάνω από τον αρκτικό κύκλο, στη Σιβηρία, στον σταθμό της Νοβολαζερέφσκαγια. Εκεί θα ήταν μέλος μιας ομάδας μετεωρολόγων και άλλων επιστημόνων για να μελετήσουν τις εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες που ξεπερνούσαν τους -60 βαθμούς κελσίου.

Στο σταθμό βρίσκονταν 13 επιστήμονες που καθημερινά επιτελούσαν το έργο τους και ο Ρογκόζοφ, ήταν ο γιατρός της αποστολής.

Ώσπου το παγωμένο πρωινό της 29ης Απριλίου του 1961, ο γιατρός της βάσης, αρρώστησε. Ξύπνησε με δέκατα, ναυτία και έντονους πόνους στην κοιλιακή χώρα. Τα παυσίπονα που ο ίδιος χορήγησε στον εαυτό του δεν καλυτέρευσαν την κατάσταση. Ο Ρογκόζοφ, από τα συμπτώματα γνώριζε τι είχε: Σκωληκοειδίτιδα. Ευχήθηκε όλα να πάνε καλά, αλλά νωρίς τα ξημερώματα τις επόμενης, τα πρώτα σημάδια περιτονίτιδας, είχαν κάνει την εμφάνιση τους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε αμέσως να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο για να αφαιρεθεί η σκωληκοειδίτιδα. Όμως εκεί, στον σταθμό της Νοβολαζερέφσκαγια, 1600 χιλιόμετρα μακριά από το κοντινότερο χωριό και με -60 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία και θυελλώδεις ανέμους με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων να σαρώνουν το έδαφος, αυτά φάνταζαν αδύνατα. Η μόνη λύση ήταν να ζητήσουν βοήθεια από τον ασύρματο. Να έρθει κάποιο αεροπλάνο να τον παραλάβει.

Κάτι τέτοιο όμως ήταν αδύνατον, αφού οι ίδιοι οι μετεωρολόγοι του σταθμού προέβλεπαν ότι ο καιρός αυτός θα συνεχιζόταν τουλάχιστον για μια εβδομάδα. Να μεταφερθεί με κάποιο ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητο επί 1600 χιλιόμετρα και από εκεί να τον παραλάβει αεροπλάνο, ήταν πάλι αδύνατον. Όλα αυτά το 1961 στην παγωμένη βόρεια Σιβηρία.

Στις 10.30 το βράδυ ο Ρογκόζοφ λιποθύμησε από τους φρικτούς πόνους και όταν τον επανέφεραν, πήρε μόνος του, τη μεγάλη απόφαση: Θα έκανε την επέμβαση στον εαυτό του, ο ίδιος. Δεν είχε να χάσει τίποτε. Θα πέθαινε που θα πέθαινε, άξιζε να δοκιμάσει. Μέχρι τότε ήταν ένα εγχείρημα που κανείς δεν είχε προσπαθήσει. Ο Λεονίντ Ρογκόζοφ, θα έγραφε ιστορία.

Ο γιατρός μεταφέρθηκε στο ιατρείο του σταθμού και όλα ήταν έτοιμα για την επέμβαση. Ο Ρογκόζοφ, θα έβγαζε την σκωληκωειδίτιδα του. Ο οδηγός της βάσης και ένας μετεωρολόγος θα ήταν οι βοηθοί του στο χειρουργείο. Ο οδηγός ξάπλωσε με προσοχή τον Ρογκόζοφ που σφάδαζε, στο χειρουργικό κρεβάτι, άναψε τους προβολείς και στη συνέχεια κράτησε ένα μεγάλο καθρέπτη από πάνω του, προκειμένου ο γιατρός στη στάση που ήταν να βλέπει κάτω δεξιά στην κοιλιά του. Ο μετεωρολόγος θα έπαιζε το ρόλο του εργαλειοδότη.

  O γιατρός στα δεξιά της εικόνας

Με ένα διάλυμα 0,5% νοβοκαίνης έκανε τοπική αναισθησία του κοιλιακού τοιχώματος και μετά με το νυστέρι άνοιξε μια τομή 10 εκατοστών. Από τους πόνους με δυσκολία διατηρούσε τις αισθήσεις του και όποτε «χανόταν», οι 2 βοηθοί του τον επανέφεραν. Όταν έφτασε στο επίμαχο σημείο καθοδήγησε τους βοηθούς του και τους είπε τι πρέπει να κάνουν και πώς να καθαρίσουν με αντισηπτικά, αλλά και πώς να ρίξουν αντιβιοτικά εκεί που έπρεπε

Η επέμβαση κράτησε 3,5 ώρες και κάθε 10 λεπτά ο Ρογκόζοφ αναγκαζόταν να σταματάει για να πάρει ανάσες. Στη μια μετά τα μεσάνυχτα ο γιατρός έραψε το εγχειρισμένο σημείο και αμέσως μετά αποκοιμήθηκε αποκαμωμένος Από την επόμενη κιόλας ημέρα ο πυρετός έπεσε ενώ μέσα στην εβδομάδα ο Ρογκόζοφ, μπορούσε πάλι να περπατάει. Ύστερα από 15 ημέρες ο γιατρός είχε αναλάβει πάλι κανονικά τα καθήκοντά του στη βάση.

Ο Ρογκόζοφ δεν έφυγε από τη βάση, παρά μόνο όταν ολοκλήρωσε τη θητεία του. Όταν επέστρεψε στο Λένινγκραντ, τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος του Ερυθρού Λάβαρου, το οποίο διδόταν σε επιφανείς επιστήμονες. Από το 1986 και για 14 χρόνια ήταν ο επικεφαλής του τμήματος χειρουργικής στο Ινστιτούτο Ερευνών της Αγίας Πετρούπολης με ειδίκευση στον πνεύμονα και τη φυματίωση. Τον Σεπτέμβριο του 2000 σε ηλικία 66 ετών ο Ρογκόζοβ πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα.